Spotkanie

Wyszedł w noc ciemną

Jarzącą się gwiazdami

Brama jęknęła złowrogo

Skrzypiąc zawiasami

Zatopił się w pomrokę

By wytropić poczwarę

Słyszał dźwięki dzwonu

Wieszczącego ofiarę

Stąpał powoli i cicho

Skradając się ospale

Czuł już zapach stęchły

 Oznajmiający pieczarę

Z wnętrza sączyło się światło

Wprawiając go w zdumienie

Wszak zjawy tam gdzie ciemność

 Umykają, gdy dnieje

W wejściu wisiała zasłona

Powoli odsunął kotarę

Bezszelestnie wszedł do środka

 By zaskoczyć poczwarę

Przycupnęła na skalnej półce

Wpijając w niego oczy

Uśmiechała się złowieszczo

 Czekał na to aż skoczy

Sięgnął, więc ręką nad ramię

Zasyczało żelazo

Lecz ona wyciągnęła rękę

Podnosząc szczenię zza głazu

Kołysząc podniosła do piersi

Cicho zamruczała

Urwała mchu ze ściany

Dziecku do ust podała

Popatrzył na nią spokojnie

Wnet zrozumiał przesłanie

Odwrócił się i odszedł

Cicho zasunąwszy kotarę

Zatopił się w pomrokę

Bezszelestnie przekroczył bramę

Z konia dał im przestrogę

Dzwon przestał wieszczyć ofiarę

Autor tekstu: Paweł Tworkowski
Copyright © 2012 paweltworkowski.pl Paweł Tworkowski