Brama

Wyrywając wspomnienia

Z poharatanych twarzy

Budzimy stare demony

Tak bardzo w nas zakorzenione

Tak bardzo nas stęsknione

I znów w szaleńczym tańcu

Wprost przez tęczę

Zatrzymujemy się na chwilę

By zapaść w siebie jeszcze głębiej

By wgryźć się siebie choć na chwilę

A gdy krew ukołysze nas cierpliwie

Spojrzą na siebie obcy ludzie

By znowu milczeć długo i wytrwale

By znów odwrócić się i odejść

Znowu uśpimy swe demony

By nie drażniły snów marami

By zapomnienie przyszło samo

I kładły się obok tylko nasze cienie

A czas rozgrzeszy nas bez kary

Wrócimy znów do swoich zajęć

I sami się zastanowimy

Kiedy obudzą się demony

I znów jak kiedyś się wgryziemy

W te dusze dawno poszarpane

I pić będziemy rozkosz z rany

Której już nigdy nie zgoimy

Autor wiersza: Paweł Tworkowski

Copyright © 2012 paweltworkowski.pl  Paweł Tworkowski