Jak dziecko

Zbieram kurz wspomnień

osiadłych na zdjęciach

powoli budzę się z otępienia

może uda mi się otrząsnąć z pamięci

która wciąż we mnie drzemie

lecz może trzeba patrzeć wstecz

by nie stać się niegodziwcem

i móc spojrzeć w lustro bez obrzydzenia

trzeba będzie wrócić dość głęboko

i patrzeć oczyma dziecka

chyba widzę czas

uciekający zbyt szybko

i usta zwęglone brzydkim grymasem

lecz moje oczy

są tylko szeroko otwarte

czystym dziecięcym przerażeniem

Autor wiersza: Paweł Tworkowski
 Copyright © 2012 paweltworkowski.pl Paweł Tworkowski